Вячаслаў Шаламіцкі (1929-1991) быў праваслаўным святаром, якога характарызавалі як доброга і справядлівага пастыра. У юнацтве ён марыў стаць доктарам, аднак у атэістычны час гэтая мара была цяжка дасягальнай. Пісьменнік Сяргей Грахоўскі пакінуў цікавыя ўспаміны пра Шаламіцкага, у якіх адлюстраваў яго надзеі і цяжкасці, з якімі ён сутыкаўся. Успаміны таксама падкрэсліваюць, як Вячаславу ўдалося дапамагаць людзям, лечачы іх "збалелыя душы". Даследчык і музеязнавец Павел Каралёў раскрывае жыццёвы шлях гэтага святара, акцэнтуючы ўвагу на яго ўкладзе ў духоўнае жыццё.