За сьпіною прыстанкі і бразгат дзвярэй у каморах, Мацюкі канваіраў і нары адны на траіх, А наперадзе сьпяць незнаёмыя пушчы і горы У засьнежаных кедравых футрах сваіх. Я валюся у сьнег і ляжу у халодным сумёце, Паднявольным не жыў і памерці такім не хачу, Лепш ад кулі сканаць, зьнерухомець на лягерным дроце, Лепш аддаць свае цела на здзек крумкачу. Пахавальнаю песьняй завея ахутвае плечы, Вартавыя на вышках пра цёплае мараць жытло, І кашуля - на дрот, і адчайны скачок у цямрэчу, Мой скачок у цямрэчу сягоньня - скачок на сьвятло. Дык ратуйце-ж мяне, здратаваныя катаргай ногі, Замятай, завіруха, гарачы скрываўлены сьлед. Тут чужая зямля, тут чужыя навокал парогі, Тут нямее надзея, сказаў бы, напэўна, паэт. Толькі мы не паэты. Варожаю чорнаю зграяй Ахрысьціў нас чужынец і з пальцамі вырваў пяро, Беларусь, мая маці, ты чуеш, як мы дагараем?! І зіхціць наша кроў на варожых руках, як таўро. Не спыняйцеся, людзі, зірніце на вашыя рукі, На далоні суседзяў, знаёмых, сяброў і гасьцей. Што-ж спыніліся вы, мае родныя дзеці і ўнукі?! Што-ж спыніліся вы?!. Ну, вядома-ж, спыніцца прасьцей! Брэх сабак за сьпіной. Хто ўратуе і хто абароніць? Друк кядровы, ды глыз, ды надзеі прыцемнены дым, Ды не зьнішчыць пагоняй таго, хто жыве пад Пагоняй, Хто нясе яе ў сэрцы, параненым сэрцы сваім.