Я не сьпяшаўся надта, часу было багата, хапала капіталу, ды толькі шансаў мала. Быць тваім першым – мара, жыць безь цябе – як кара, люблю твае дзівацтвы, манэру адзявацца. Дарэмна не настойваў, прыкідваўся прыстойным, зьяўляўся на выходных, каб не бянтэжыць родных. Табой апекаваўся, лухтою пераймаўся, расказваў таямніцы, усё для чараўніцы. Цябе хацеў бы прыручыць, усім блюзьнерствам навучыць, хай у табе няшмат ўсяго – мне трэба ўсё, ды толькі для чаго? Няясна. Але мы ўмелі будзь здароў найлепшых удаваць сяброў. Ты ўсё казала, што я фрык, і мой імпэт урэшце зьнік. Мы зноў сябры, амаль як тады, усё ў парадку, той бяды, а што было – даўно сплыло, хаця нічога толкам і не было. Я не сьпяшаўся надта, часу было багата, хапала капіталу, ды толькі шансаў мала. Быць тваім першым – мара, жыць безь цябе – як кара, люблю твае дзівацтвы, манэру адзявацца. Калі цябе не прыручу – сам стаць тваім рабом хачу, хай у табе няшмат ўсяго – мне трэба ўсё, ды толькі для чаго? Няясна. Але мы ўмелі будзь здароў найлепшых удаваць сяброў. Ты ўсё казала «Не цяпер», і я пакутаваў як зьвер. Мы зноў сябры, амаль як тады, усё ў парадку, той бяды, а што было – даўно сплыло, хаця нічога толкам і не было.