Вацлаў Ластоўскі ПІШЫ... Пiшы пра болесьцi жыцьця пішы, пра глум i зьдзек — ярэмнае мадзеньне, пра трутны хлеб, пра слоў каменьнi… Як брат няволiць брата, як раб багомiць ката, пра стогн душы пiшы! Ня словамi, ня чорнаю сьлязой чарнiльнаю, а нэрвамi, крывёй, узрыгамi душы пiшы! Сябе распнi на кры́жу мук, надзеi спапялi, ачысьцi сэрца у агнi цярпеньня; усiх багоў i стодаў, кром мiласьцi к народу, ты пакрышы! Й пiшы: журбой сiротнаю, смагой гаротнаю, самотай ўдоваю, пакрыўдай братняю, тульбой бясхатняю, сардэчнаю тугой, мiлуючай душой; зямлi апарамi i чарамi мiнуўшчыны свой твор вяршы, сьлязьмi душы пiшы! [1924]