Толькі ў сэрцы бязбожным пачую за радзіму японскую жах, дзэн-буддысцкі каан працытую – хто заняты, той не на канях. А калі ўсё-ткі зьявяцца коні, тут жа ўголас пачну паўтараць: «Зычны воплеск адзінай далоні – як гучыць, ікебанатымаць?» Тыя коні ў мяне пачаліся Фукусіме яшчэ наўздагон. Я, што компас, у цемры сьвяціўся, бо забыўся, што сьвет – гэта сон. Біце чучкамі па маківары, не давайце сябе расьцьвяліць. Занюхніце цьвяток Ёшывары – і сэпуку ня трэба рабіць. Упадзі галавой на татамі, каратэ й айкідо вывучай. А як не – то складзі арыгамі, вось і будзе табе ікігаі. А калі ўсё-ткі зьявяцца коні, тут жа ўголас пачні паўтараць: «Зычны воплеск адзінай далоні – як гучыць, ікебанатымаць?»