Зялёная лямпа і брудны стол, і правілы па-над ім. Вахтор Сяргееў над шклянкаю думае аб былым. Ды вось прыйшлі да яго сябры думаньня пасярод і жвава ўліваюць партвэйну літр Сяргееву проста ў рот. Сябры прыйші не абы-чаго, пратупаўшы столькі вёрст. Яны жадаюць бачыць яго, як ён сьцеражэ свой пост. І той, абавязак забыўшы свой, ловіць размовы ніць і ставіць крэслы сябрам сваім, каб мелі яны, дзе піць. Да раніцы гутарку ён вядзе, на свой аб'ект – ні нагой. Нат не зважае на дзьверы, хоць мог злодзей шмыгнуць тудой. Ды сьвет ня зьменіш: мінае ноч, і блізіцца час відна – вахтор Сяргееў упаў пад стол, дапіўшы віно да дна. Зьменшчык гадзіну таму прыйшоў, лямпа гарыць ледзь-ледзь. Вахтор Сяргееў сяк-так устаў, хоць крышку пачаў сінець. І ён у трасцы ідзе на двор, каб недзе працьверазець. Жадае піва ды легчы спаць наш сьціплы стаханавец.