Дваццаць пяць гадоў прагнасьцю гару Узысьці на мудрасьці гару, Адкуль Мне адкрыецца мэта. А калі да мэты рушу напрасткі, То бачу: наўкол адны “браткі”, Але Ніводнай сястры. І чуйную часам уначы, Ад роспачы ціха плачучы, І мне Крыху непамысна. Раніцой устану, выйду на гаўбец, І адразу лягчэй, уздыхну глыбей І з усёй моцы крыкну “Гэй, Што гэта са мной?” Паслухай, “Гэй, Гэй! Чуеш, гэй, Што гэта са мной? Паслухай, Гэй, Гэй! Чуеш, гэй, Ну што са мной?” І цярплю, Божа мой, як цярплю, Ад крыўдных параз – Было іх нямала. І малю, Кожны дзень я малю, Каб ужо рэвалюцыя ўсё памяняла.