Хто мне параіць, людцы, каго пакахаць? Шторанку крыху паміраю, Сам ледзьве стаю на нагах – У люстэрка ў сьлязах пазіраю, Ах, божа, за што гэты жах? На цябе я ўскладаў цэлы стос надзей, Ды мне не лягчэй ні траха, – о, Госпадзе, Госпадзе, хто-небудзь мне парайце, каго пакахаць. Шэф на працы нас любіць ганяць, Я ўкалваю там будзь здароў, А ў канцы, пасьля доўгага дня, Я самотны прыходжу дамоў, І з малітваю ўкленчваю ў роспачы, Благаю, аж едзе страха, – о, Госпадзе, Госпадзе, Хто-небудзь мне парайце, каго пакахаць. Я раблю кожны дзень, і так дзень у дзень у дзень, Але ўсім абы мяне абламаць, Маўляў, я ўжо вар’яцею, Маўляў, я неадэкват, Зусім без мазгоў – І каму пасьля гэтага верыць? Ні чуцьця, ні імпэту, губляю свой шанс і свой шарм – Ну нічога, задам сабе мэту, І бяз бою пазыцый ня здам! Я з гэтага карцэра вырвуся І буду свабодны як быў – зноў! Толькі б каго пакахаць, Толькі б каго пакахаць. Толькі б каго пакахаць. Толькі б каго-небудзь мне пакахаць! Хто-небудзь мне парайце, каго мне пакахаць. Падкажыце, каго мне пакахаць.